Posible, kasunod ng isang taon na halaga ng mga laro tulad ng Ghost Recon: Advanced Warfighter 2, na ang mga manlalaro ay maaaring medyo may pag-aalinlangan tungkol sa isa pang moderno, makatotohanang first-person shooter. Pagkatapos ng lahat, hindi kayang bayaran ng modernong giyera ang mga posibilidad na mapaglabanan ang gravity ng Half-Life 2, at walang mga kagiliw-giliw na mukhang dayuhan na magsabog sa mga dingding, tulad ng sa Crysis.
paano malalaman kung may nag-i-stalk sa iyong facebook
Gayunpaman, halata sa loob ng limang minuto ng pagsisimula ng unang antas na ang Tawag ng Tanghalan 4 (COD4) ay nakatayo sa ulo at balikat sa itaas ng bawat tagabaril sa modernong panahon ng nakaraang taon. Nagsisimula ang laro sa isang uri ng interactive na cut-scene: maaari kang tumingin sa paligid, ngunit walang laban na dapat gawin. Ang tanging pahiwatig na handa kaming ibunyag ay ang pagtatapos ng cut-scene ay isang tunay na pagkabigla at nagtatakda ng entablado para sa natitirang laro nang perpekto. (Medyo hindi maiiwasan, mayroong isang bomba na nukleyar na kasangkot, ngunit ang istorya ay kung hindi man napakahusay na handa kaming patawarin ito.)
Sa graphic, ang COD4 ay kasing ganda ng nakakakuha. Sa mga oras, nakasalalay ito sa makatotohanang larawan, at kung mayroon kang isang sapat na mabilis na system upang patakbuhin ito sa 1,680 x 1,050 nasa loob ka para sa isang karanasan sa spellbinding. Ang ilan sa mga antas na nagaganap sa mga inabandunang mga lungsod ng Russia ay partikular na kapansin-pansin. Gumagawa din ang C0D4 ng mahusay na paggamit ng mga malalim na epekto: pindutin ang kanang pindutan ng mouse at masilayan mo ang paningin ng iyong baril, itapon ang mga bagay na malapit sa labas ng pokus. Ito ang uri ng epekto na may potensyal na maging lubhang nakakaabala ngunit, habang hindi ito masubsob, nagdaragdag ito ng isang drama.
Gayunpaman, ito ang gameplay, na nagsisiguro na maglalaro ka ng COD4 hanggang sa mag-dugo ang iyong mga mata at hinihiling ng iyong boss na malaman kung nasaan ka sa buong linggo. Sa teknikal na pagsasalita, ito ay isang larong batay sa koponan: bahagi ka ng isang pulutong na, sa kabila ng iyong mababang ranggo, ay tumutugon nang halos kung saan ka pupunta. Gayunpaman, sa halip na kailanganing idirekta ang mga ito at ham-fistedly humantong sa kanila sa pag-ambush pagkatapos ng pag-ambush, sila ay may kakayahan sa sarili at sasabihan ka ng mga order. Nangangahulugan ito, nang kakatwa, ang pakiramdam ng COD4 ay higit na nakabase sa koponan kaysa sa mga laro tulad ng Ghost Recon. Hindi mo kailangang mag-order sa iyong koponan sa paligid, kaya pakiramdam mo ay naglalaro ka ng mga matatalinong character na hindi mo kailangan upang pangasiwaan ang kanilang bawat hakbang. Nangangahulugan din ito na, mas madalas kaysa sa hindi, ang iyong koponan ang maghuhukay sa iyo sa mga desperadong bumbero, sa halip na umasa sa iyo na singilin at i-save ang araw para sa iyong masasamang mga underlay.
Hindi kapani-paniwalang pagkakaiba-iba din ito. Tulad ng Call of Duty 2, nagpe-play ka ng iba't ibang mga character sa buong laro, na nangangahulugang isang minuto ka ay miyembro ng US Marine Corp, paglukso sa isang helikopter sa Gitnang Silangan, at sa susunod ikaw ay miyembro ng ang SAS, gumagapang sa isang bayan sa gabi na. Mahirap sabihin nang eksakto kung aling mode ng gameplay ang gusto namin, ngunit may isang misyon kung saan ikaw at ang isang SAS squaddie ay kailangang mag-crawl sa isang patlang sa Chernobyl. Biglang, isang Russian patrol papalapit. Habang sumusulong ka, ang mga higanteng tanke ay gumulong at ang mga sundalong Ruso ay dumadaan sa pulgada ang layo. Pinatutunayan nito na hindi ka kailangan ng isang laro na itago sa mga anino ng ilang minuto upang maging tensyonado.
Ang isang napakatalino na soundtrack ay pinatama ang lahat ng ito. Ang pamamaga ng mga biyolin ay nagagalit sa mga sandaling iyon kung ikaw ay metro mula sa tagumpay, at ang mga sigaw ng iyong mga kasosyo sa koponan ay nagpapahiram ng COD4 na higit pang pagiging makatotohanan. Ang nawawalang elemento lamang ay ang pang-emosyonal na taginting na ibinigay sa COD2 sa pamamagitan ng setting ng World War II, ngunit kahit na wala ang COD4 na ito ay nananatiling isang napakatalino na laro. Kung fan ka ng genre, inirerekumenda naming bilhin mo ito ngayon. Kahit na hindi ka, marahil ito ang laro upang mabago ka. Ang mga itinakdang piraso ay napakalawak, ang boses na kumikilos ay napakahusay, at ang mga graphic ay nakakatakot na makatotohanang. Nakuha mo ang larawan: Ang COD4 ay isang tunay na dapat na pagmamay-ari.
